DE POLÍTICA MUNICIPAL

O próximo 15 de xuño terá lugar a investidura do novo alcalde ou alcaldesa de Cambados. Os resultados das pasadas eleccións quitáronlle a maioría absoluta ao PP e déronlla aos tres partidos de esquerda. Significativo é tamén que deixaron fóra dun posible goberno a JR Abal. Un político tóxico, arribista e interesado que tivo ao goberno cuadripartito anterior sometido a unha chantaxe permanente.  Os resultados foron claros: o partido de esquerda máis votado foi o PSOE. Fátima Abal ten que ser a alcaldesa. Pero o segundo máis votado foi Somos Cambados e debe ter un peso proporcional no novo goberno municipal. O Bloque baixou en votos e debe entender que o seu papel na nova corporación ten que ser menor. Así o mandaron as urnas. PSOE e BNG son dúas "grandes empresas da política", con intereses comúns en moitas vilas e cidades de Galicia e que non ven cos bos ollos a competencia de pequenos grupos municipalistas. Tenden, como calquera empresa , a eliminar competidores. E non deberían caer na tentación de "facer pinza" e antepoñer outros intereses aos de Cambados. Ábrese a oportunidade "histórica" dun goberno de esquerdas que mire só polos intereses da vila e o benestar dos seus habitantes, non o estraguemos. Pode que a cidadanía de Cambados non o perdoe cando en catro anos haxa que render contas.

TRALO 8M

Discutía eu un día co finado Luís Rei sobre revolucións. Medio en broma medio en serio dicíalle que as anteriores revolucións as fixeran homes. E saíran mal. A Francesa rematou en Robespierre, o terror da guillotina e Napoleón, A Rusa no Stalinismo. Está en marcha unha nova revolución, máis silenciosa, máis de vagar, a Revolución das mulleres, e esta vai saír mellor. Vai poder cambiar o mundo.

Considéranse valores femininos ( e en xeral penso que é certo): a empatía, a non-violencia, a cooperación, o non-protagonismo, a xenerosidade e a tendencia a coidar dos febles... valores que non son os predominantes nas nosas sociedades e que se o foran farían a vida diferente.

A Revolución feminista, estanse impoñendo nas nosas sociedades, a nivel mundial, incluso nos países nos que a muller sofre problemas gravísimos: África, o mundo musulman, a India... É un proceso imparable e son optimista respecto dos resultados.

Nunha sociedade feminista a violencia e a agresividade debería ser menor. O coidado a nenos e maiores prioritario. O benestar da familia debería estar por riba da competitividade e a productividade, de nada sirve que sexamos máis ricos se somos infelices. E non hai individuos felices en familias infelices. O protagonismo, o culto ao ego leva ao egoísmo e a individualidade. Precisamos máis cooperación e menos competencia. O ser humano evolucionou cooperando. Precisamos en todos os ámbitos equipos paritarios de persoas. Porque en determinadas circunstancias pode ser necesaria unha maior competitividade e noutras a empatía para cohesionar os grupos.

Estamos no camiño... o tempo dirá se conseguimos unha sociedade mellor na que homes e mulleres sexamos máis felices. Ese ten que ser sempre o obxectivo.

TIÑAN RAZÓN

Para as eleccións autonómicas galegas de setembro de 2016 tivo lugar un feito pouco frecuente na nosa historia. Un grupo de partidos de esquerda deciden presentar unha candidatura conxunta. Triunfa a idea de que a unidade entre diferentes partidos galegos, con diferentes ideas en canto ao nacionalismo pero coas mesmas inquedanzas en política social podía conseguir unha maioría parlamentaria e de goberno, en definitiva, derrotar ao PP.

Pronto saíron os derrotistas a dicir que iso non tiña futuro. Sempre hai máis posibilidades de acertar se opinas en contra. Facer que as cousas saian ben é máis dificil.

O resultado foi decepcionante, o PP revalidou maioría absoluta, aínda lle sobraron diputados.O partido instrumental acadou un bo resultado e converteuse en segunda forza, con sorpasso ao PSOE. Pero ese non fora o obxectivo.

Eu apostei cun amigo unha mariscada. Aquilo non ía duran máis dun ano, dixo el. No primeiro aniversario o grupo saltaría polos aires. Gañei (logo perdoeilla, a mariscada). Pero só por un mes. Meu amigo, o derrotista,  tiña razón.

Non é posible unha organización política asemblearia. Todo se volven discusións inútiles que non levan a ningún sitio. Ademais a xente ten pouco xuízo propio, somos gregarios e acabamos votando, se se vota, mirando o que fai o do lado. As críticas acaban tomándose en clave persoal e todo remata como o rosario da aurora. Non hai como ter uns dirixentes que organicen os debates e se chegue ás conclusións previamente decididas, todo é moito máis organizado. Se ademais lle chamamos Asembleas abertas todos contentos.

Tampouco é posible votar con listas abertas. Menuda lea, pode saír calquer cousa. Equipos que logo non se aturan entre sí e cos que é imposible traballar. Fanse dúas listas pechadas, unha cos pesos pesados e outra con militantes de base descoñecidos e vótase. A democracia está asegurada e a orde e organización tamén. Se todos pensamos igual, deixa de haber críticas.

A política non é unha profesión, estamos uns anos e logo cada un á súa casa. Se fose tan doado. Vou botar uns anos da miña vida, sacrificando familia e profesión para ao cabo de oito anos como moito deixar todo, e ademais cobrando tres salarios mínimos como máximo. Na política fai falla experiencia, é un traballo de responsabilidade e precisa estar ben pagado. Unha cousa é ser patriota e outra ben distinta ser parvo. A política é moi desagradecida, cantos coma Castelao, viviron a persecución, o exilio e morreron pobremente?. Hai que sacrificarse pero que che quede unha boa pensión parlamentaria.

Que si, que tiñan razón (como me doe dicilo).

As reflexións anteriores son unha brincadeira da autora, calquer parecido coa realidade é pura coincidencia.

DE POLÍTICA

A situación política acapara os titulares da prensa. Hoxe o presidente do parlamento catalán propón candidato á presidencia da Generalitat. Será Puigdemont probablemente. Que fará? volverá de Bélxica? intentará ser investido dende alá?... non sabemos, pero que debería facer? : sen dúbida, volver, ser investido presidente e comparecer ante a xustiza. Será capaz esta xustiza dependente de atreverse a meter na cadea indefinidamente e sen fianza ao presidente legalmente elixido de Cataluña? si, é capaz. Nun país no que a xustiza é bastante laxa, e se deixa en liberdade moi doadamente a violadores, maltratadores, narcotraficantes ou banqueiros ladróns... resulta chamativo o ensañamento que existe contra os políticos independentistas en xeral e algúns en particular, que levan xa varios meses sen ver ás súas familias, nin por Nadal. Están acusados de promover actos violentos, aplicando parece, a doctrina xudicial venezolana segundo a cal o convocante da manifestación é o responsable do que alí suceda. Unha mala excusa para dar castigos exemplarizantes e avisos a navegantes. Como era aquilo que se dicía durante a época de ETA de que en democracia calquer idea é defendible?. Calquera menos a independencia.

UNHA EUROPA DAS REXIÓNS vs UNHA EUROPA DAS NACIÓNS

Europa estruturouse no s. XIX fundamentalmente, nunha serie de estados-nación, e as súas fronteiras son froito en gran medida de condicionantes políticos a miúdo artificiais. Pola contra as rexións europeas teñen unha maior base xeográfica, son en certa medida, máis naturais. Teñen a súa orixe en entidades xeográficas (planicies, áreas montañosas...) e unidades lingüisticas e históricas.

As fronteiras europeas están aínda sen consolidar totalmente. Chama a atención que mentres países novos coma os americanos teñan unhas lindes que apenas se modificaron nos últimos 100 anos, pola contra o mapa da vella Europa cambia case cada 10 anos e é previsible que o siga facendo se temos en conta a existencia de "desacordos" en lugares como Escocia, Valonia ou Cataluña, por poñer só 3 exemplos.

A actual crise económica está complicando as cousas. A ultradereita e o ultranacionalismo gañan terreo en Austria, Finlandia, Holanda, Grecia, Alemaña ... de tal xeito que pode ameazar a supervivencia da Unión Europea, a nivel político e económico, que as dúas cousas foron xuntas dende o momento da súa creación. E a historia europea dinos que unha Europa dividida levou a miúdo a enfrontamentos armados.

Moitos pensadores están dacordo en que desta situación só sairemos ou coa ruptura da Unión ou cunha maior integración. A idea que dá título a esta entrada, unha Europa das rexións fronte a unha Europa das nacións podería ter sentido. Isto suporía máis descentralización (nas cuestións máis próximas á cidadanía como todo o relacionado co estado do Benestar: educación , sanidade, cultura, asistencia social...) e máis centralización nos temas de defensa, política económica e monetaria ou relacións exteriores; e tamén un presidente e un goberno europeo elixido directamente. Gobernos"rexionais" e europeo pero non gobernos "nacionais" que están bloqueando o avance da Unión. Pensar coma cidadáns europeos e non como españois ou alemáns, italianos ou fineses. Non parece doado pero a alternativa pode ser a inevitable ruptura de Europa, de novo. Vós que opinades?

PD. Son consciente de que o termo rexión pode resultar polémico, moitas veces úsase interesadamente, uns úsano porque elimina matices políticos e a outros non lles gusta precisamente por iso. Eu úsoo no sentido máis xeográfico, un área cunhas fronteiras naturais (ou doutra índole) ben definidas.

COMO PRODUCIR A TÚA PROPIA ENERXÍA

Está funcionando xa en varios países europeos (Alemaña, Italia, Holanda) un sistema de producción enerxética a pequena escala (en vivendas familiares) que pode ter grandes repercusións no sistema de producción e consumo eléctrico futuro. Collemos da OCU (organización de consumidores e usuarios) esta información:

O AUTOCONSUMO CON BALANCE NETO, aporta enerxía á rede cando sobra e cóllea cando se precisa. O sistema consiste en instalar nos fogares un sistema de producción de enerxía como paneis fotovoltaicos (que se abarataron un 60% nos últimos anos) ou pequenos aeroxeneradores (ainda moi caros debido á escasa demanda). Estes aparellos producen enerxía eléctrica que se autoconsume na vivenda propia,  no caso de que se produza máis do que se consume (durante o día) envíase o sobrante á rede eléctrica e cando se precise consumir e non haxa producción (durante a noite) cóllese da rede. A empresa eléctrica calcula o balance. Así de simple.

A OCU calcula que para unha familia cunha potencia de 3kw contratada amortízase a instalación en 9 anos. O prezo da electricidade en España subiu escandalosamente nos últimos anos (máis dun 50 %) e está hoxe entre os máis caros da UE, ver táboa.

Precísase porén unha lexislación que o permita e que estableza as condicións de pago de peaxe por acceder á rede e do prezo da enerxía que se consuma por riba do balance. Imprescindible que ambos sexan baixos para facelo rendible. O goberno español leva dende abril intentando sacar adiante unha nova lexislación, sen éxito ata o momento.

As vantaxes da xeneralización deste tipo de sistema non fai falla recalcalas: aumento da produción eléctrica, diminución de costes para as familias, menos dependencia enerxética do país, aumento da produción de paneis e nº de empregos, produción de enerxías limpas...

Dadas todas estas vantaxes por que non se lexisla xa? POLA PRESIÓN DAS COMPAÑÍAS ELÉCTRICAS,  se o sistema se xeneraliza poden ver en perigo o monopolio de produción que teñen.

Para presionar en favor desta nova lexislación constituiuse unha plataforma na que participan axentes diversos dende grupos ecoloxistas como Greenpeace, empresarios de renovables a organizacións de consumidores como a OCU,

INFÓRMATE E COLABORA

SOBRE POLÍTICA, DEMOCRACIA E ESTATUAS

Falaba eu cun amigo polo facebook e saíu a célebre frase de Aristóteles de que “o home é un animal político”, “zoon politikón” transcrito do grego. Lembro as miñas clases de filosofía en COU cun estupendo profesor, Xosé Manteiga e como nos dixo que a miúdo se malinterpreta a frase porque Aristóteles non entende político no sentido que nós lle damos a política e actividade política senón no sentido de ‘polis’ ou cidade-comunidade. A polis era para os gregos a comunidade de cidadáns que vivían nela e se autogobernaban e non só a cidade en sentido físico. Do mesmo xeito anos despois tamén os romanos diferenciaban ‘ urbs’ para referirse á cidade romana e ‘cívitas’ para referirse á comunidade de cidadáns; Roma non foi nunca unha democracia pero nos tempos da República (que ven de res pública ou asuntos públicos) tamén un grupo de cidadáns tomaba as decisións de goberno.

O que quero dicir é que a frase de Aristóteles fala de que o home é un animal social ou urbano, que vive en comunidade. E Atenas, que inventou a democracia, entendía esta como unha comunidade de persoas que participaban no goberno. Autarquía, autogoberno son palabras gregas que para eles eran sinónimo de liberdade. A Ekklesía era a asemblea na que se reunían os cidadáns de Atenas e onde se tomaban as decisións importantes.

Menudo rollo estou soltando pero veume á cabeza ao ler un comentario nun xornal sobre a estatua de Fraga. Este cidadán dicía que os que nos opoñíamos á estatua non aceptabamos os resultados das eleccións municipais que deron un claro triunfo ao partido popular e por iso saíamos á rúa. A democracia como todos sabemos é o goberno do pobo e a esencia desta  é que se escoiten todas as voces non só as da maioría, senón isto sería unha ditadura da maioría. A nosa democracia é representativa, nós cedemos o uso do poder a uns representantes, e non directa, como era a grega, onde na Asemblea ou Ekklesía se tomaban as decisión importantes. Pero o feito de elixir a uns representantes non supón darlle un cheque en branco e que co noso voto teñan poder para facer o que queiran, e ademais todos contribuímos cos nosos impostos a soster a comunidade e non só os que gañaron as eleccións. Eu podo entender que non se nos consulte sobre o ancho dos sumidoiros ou sobre onde se van poñer farolas pero para cousas menos técnicas e de máis calado a cidadanía pode e debe ser consultada. Esa estatua, se se fai, espero que non, tamén vou eu a contribuír a pagala. Así que si o goberno municipal non se dignou a consensuar a decisión cos outros partidos elixidos tamén democraticamente eu síntome totalmente lexitimada a manifestarme. Desta crise na que estamos que é  a un tempo económica e política, moita xente está dacordo en que só sairemos de dous xeitos, cara adiante ou cara atrás. Ou se rompe Europa e o Euro ou máis Europa e máis integración. Ou ditadura ou máis democracia e participación cidadá. O futuro o dirá.

Por certo nas pasadas eleccións o Partido Popular obtivo 5.208 votos, ampla maioría si, pero en Cambados vivimos 13.946 persoas.

8 marzo 2012, día internacional da muller

Este video pode valer para conmemorar ese día, disfrútao, Isabel Allende fala de historias, paixón e mulleres.

UNHA RECEITA PARA SAÍR DA CRISE

Debe de ser esta unha das cen mil solucións que se teñen dado para saír da crise, pero ao mellor acerto. Din que a ignorancia é moi atrevida, e eu son moi atrevida (ergo...).

A política de recortes drásticos que se está facendo en toda Europa estanos levando ao abismo, isto non o digo eu senón varios premios nobel de economía (véxase por exem. Joseph Stiglizt ou Paul Krugman). Unha das consecuencias desta crise financiera que sufrimos é a falla de confianza. Os propios bancos non se fían uns dos outros e non se prestan diñeiro entre eles. Falla tamén a confianza dos mercados nos países de economías máis febles, que deben pagar xuros máis altos pola súa débeda pública, o que os afunde aínda máis, as axencias de cualificación colaboran tamén con dilixencia neste feito. Como ninguén se fía de ninguén, falla o aceite do crédito que engraxa toda a engrenaxe da economía capitalista e fai que esta non funcione. E o diñeiro que podería desatascar a situación non chega nin a empresas nin a familias.

A última medida do Banco Central Europeo e o seu director Mario Draghi (ex-directivo de Goldman Sachs, o maior banco de inversión do mundo, non o esquezamos) din os xornais que foi moi audaz (ver suplemento de economía do País do 31.12.2011). Parece ser ser que abriu “a barra libre do crédito”, ofrecendo amplísima financiación aos bancos a un 1% de taxa de xuro, que estes empregaron en gran medida en comprar débeda pública dos estados (parece que aínda se fían deles). Con isto cumpríase un dobre obxectivo: 1) por un lado facer baixar a prima de risco de moitos países (a máis demanda, baixa o prezo dos xuros) e baixa así o custe de financiación para os estados que alivia as súas contas. E 2) mellórase o balance dos bancos, que collen diñeiro a un 1% polo que o tesouro público español lles paga sobre un 5% (en realidade quen o pagamos somos os contribuíntes coas subidas de impostos do noso goberno). Mentres tanto, pouco dese diñeiro chega a familias e empresas.

E digo eu, non sería preferible que fose o BCE o que prestase ese diñeiro directamente (sen bancos polo medio) aos Estados con dificultades? Pero non, parece ser que as normas do BCE e a Sra Merkel o impiden. Ademais deste xeito axudamos a salvar aos bancos, que sospeito que aínda están peor ca nós (en realidade iso é do que se trata)

Vou coa miña receita, como parece que os que nos dirixen non queren ou non son capaces de sacarnos desta situación, propóñolle unha cousa á cidadanía. Teño lido que a cifra de depósitos dos españois nos bancos en xuño do 2011 é de algo máis dun billón de euros, e que a nosa débeda pública en nov. do 2011 era duns 577.000 millóns, ou sexa a metade da cifra anterior. Se só a metade deses aforros que agora están nas entidades bancarias os investísemos en débeda do Tesouro Público (letra, bonos, obrigacións...) que é o que están facendo os bancos, así que non debe de ser menos seguro que deixalos onde están; pois deste xeito ao mellor conseguíamos tamén un dobre obxectivo: 1) Baixar a prima de risco da nosa débeda (lembrade, a máis demanda menos prezo de xuros) polo que dispoñeríamos de máis diñeiro para sanidade, educación, infraestruturas... e 2) financiaríamos a nosa débeda pública a un menor custe e sen pagarlle o xuro aos bancos, senón que alomenos este xuros iría aos nosos petos. Conseguiríamos tamén un terceiro obxectivo que vos vai soar un pouco radical: a creba do sistema bancario. Non serían capaces de aguantar a devolución dos depósitos, habería que intervilos e nacionalizalos. E entón sería o BCE o que prestase, agora si, o diñeiro a empresas e familias, a xuro 0 e a economía produtiva podería empezar a funcionar. Estou convencida de que non saímos desta crise sen a creba do sistema bancario (que é o que se está intentando evitar a toda costa e a costa de todos nós).

Que vos parece? Perdemos algo intentándoo? Os nosos aforros por poucos que sexan (dende mil euros pódense mercar letras do tesouro) non estarían menos seguros que nos bancos ou debaixo do colchón (ollo! tampouco máis). Visitade a páxina do tesouro público, informádevos do procedemento, é sinxelo, ter certificado dixital ou DNI electrónico, cubrir un formulario online e facer unha transferencia bancaria (esixide ao banco que o faga sen cobrar comisión) a próxima poxa de Letras é o 20 de xaneiro. Eu vouno facer.

UN RELATO DE CIENCIA-FICCIÓN

“ Era o ano 2118 os EUA vían vir a perda da súa hexemonía mundial a mans de potencias asiáticas como China e India.

Moitos anos antes o mundo estivera dividido en dous bloques antagónicos: un capitalista e outro comunista, a existencia deste contrapeso político fixera que os países capitalistas mimasen as condicións de vida dos seus traballadores por medo a unha revolta social e por facer de escaparate das bondades do sistema fronte ao bloque comunista. Pero no ano 2089 o bloque comunista desplomouse e os capitalistas celebraron triunfalmente o éxito definitivo do seu sistema, era “a fin da historia”, na que quedaba demostrado que o sistema capitalista era o único válido. A codicia dos axentes económicos disparouse, o predominio da economía produtiva deixou paso á economía financeira. Xa non era preciso mellorar os soldos dos traballadores, pero era necesario que continuasen consumindo para que o sistema seguise funcionando, así que se fomentou o crédito. Os salarios non subían e os traballadores endebedábanse, os beneficios das entidades financeiras disparábanse, por pequeno que fose o seu soldo podían mercar unha casa, o banco daba todas as facilidades, a demanda de casas aumentaba e polo tanto o seu prezo, ata cando? Ata que a burbulla reventou. O sistema capitalista (igual que antes o fixera o comunista) víñase abaixo,coa quebra masiva de bancos e empresas... O goberno americano tivo que deixar a un lado os seus principios ultra liberais e inxectar diñeiro no sistema financeiro, a General Motors, a principal empresa automobilística do mundo, foi nacionalizada!. A globalización estendeu a crise por todo o mundo. Un presidente francés dixo que había que “reformular o capitalismo” poñer controis ao sistema financeiro. O pánico chegou aos despachos de banqueiros e especuladores e decidiron tomar eles o control da situación: eliminaron mediante un escándalo sexual ao presidente do FMI e lanzáronse á conquista de Europa. A Unión Europea era o último resto que quedaba de ideas socialistas que fomentaban a regulamentación económica por parte do Estado e a existencia dun niveis de benestar para os seus cidadáns. Ataques especulativos e control sobre os gobernos converteron a desmesurada débeda bancaria en débeda pública, ao transvasarse masivamente capital dos Estados, aos bancos con ameaza de quebra. As axencias de rating colaboraron reducindo a cualificación da débeda dos países, empezando polos de economía máis feble. Os intereses que entón tiñan que pagar para financiar a débeda eran desmesurados e conducían directamente á quebra destes países. A economía de Grecia, Irlanda e Portugal foron intervidas. A intervención supoñía ceder soberanía. En Grecia e Italia quitouse do poder ao presidente democraticamente elixido, no seu lugar situaron a ex-directivos de Goldman Sachs, tamén no Banco Central europeo; e o novo ministro de economía español era “ un home do sistema” ex-directivo de Lehman Brothers, o banco que vendeu hipotecas lixo por todo o mundo e dou inicio coa súa quebra a toda a crise posterior. Durísimas medidas de axuste sobre as clases traballadoras fixeron que as entidades financeiras recuperasen os seus ingresos, estábase transvasando riqueza dende as clases humildes e medias cara as clases ricas. O Estado do benestar facía augas. Curiosamente esta invasión de Europa coincidía no tempo coa retirada militar das tropas americanas de Irak, semellaba que xa non facía falla controlar este conflitivo país se había outras fontes de ingresos. Nacía un novo concepto bélico, “A Guerra Económica”. O obxectivo estábase cumprindo, as democracias europeas desaparecendo, os salarios dos traballadores diminuíndo, a inviabilidade dun estado do benestar demostrada...”

Isto que acabo de escribir podería ser un relato de ciencia-ficción como os que fai o meu amigo Moncho Caride, senón fose perigosamente parecido á realidade. Non sei se vos decatastes que nos están roubando o presente, pero non quero ser pesimista, o futuro aínda é noso.

A que isto escribe deséxavos unhas boas festas e que disfrutedes do que menos diñeiro nos costa: estar cos que máis queremos.

COUSAS QUE NON ENTENDO DESTA CRISE

1) Os países “periféricos” da zona euro, os chamados por mal nome PIIGS (Portugal, Italia, Irlanda, Grecia e España) son os que se atopan en máis dificultades coa súa débeda pública. Pero se consultamos certas estatísticas atopamos que a débeda do goberno (débeda soberana) é dun 67 % en España e dun 81 % en Reino Unido, 83% en Alemaña e 100%! en EEUU. Se miramos o reparto da débeda total dos Estados entre o número de habitantes tamén saen datos estraños: En Grecia cada habitante debe 38. 073 euros, 41.366 España e 66.508 en Alemaña e 117.580 en Gran Bretaña!!. Pero de quen desconfían os mercados é dos PIIGS.

2) Financiar a débeda alemá (bono a 10 anos) costa en torno ao 2% de tasa de xuro (interés) anual, a inglesa un pouco máis, a española sobre o 7% e a grega 50%!!!. Os inversores piden máis xuros para comprar a débeda porque teñen medo de que non lla devolvan, e a ese tipo de xuro como lla van devolver?

3) Aos directivos dos bancos e caixas quebrados non só non se lle esixen responsabilidades civís nin penais senón que se lles premia con fortes indemnizacións, mentres as directrices económicas do FMI e da Unión Europea esixen aos países con dificultades favorecer o despido dos traballadores, baixar salarios e facer recortes sociais. Mentres tanto os mesmos que dirixían as axencias de cualificación (que horas antes de que caese Lehman Brothers dábanlle a AAA de máxima solvencia) e os bancos quebrados son os dirixentes económicos do goberno de Obama (ver a peli Inside Job) e están tamén detrás de moitos gobernos europeos.

DOCUMENTAL INSIDE JOB from juliovillano on Vimeo.

4) En plena crise económica a porcentaxe de persoas que teñen máis dun millón de euros aumentou a 10, 9 millóns de persoas en 2009 (un 8,3 % máis) e mentres que pequenas e medianas empresas están pechando as portas e botando traballadores á rúa os beneficios das 35 maiores empresas españolas subiu un 24,7 % en 2010 (moi recomendable ler Hay alternativas na web de ATTAC).

COUSAS QUE CONSEGUÍN ENTENDER DESTA CRISE

1) Sobre os bancos centrais europeo e americano pesan os prexuízos da historia. Os EEUU sufriron a gran Depresión dos anos 30 que supuxo unha recesión económica sen precedentes e debido á falta de consumo unha forte deflación. Pola contra o Banco Central Europeo, con sede en Frankfurt, ten o recordo seguramente da crise Alemá dos anos 20-30 e a súa hiperinflación. Deste xeito a Reserva Federal americana é mais dada a ter intereses baixos e aumentar o diñeiro en circulación para estimular a economía e evitar unha nova depresión. E o Banco Central Europeo prefire evitar medidas que provoquen un aumento da inflación algo que ademais prexudica aos alemáns que son unha nación aforradora (exportan moito e a súa balanza comercial ten superávit) polo que a Sra Merkel non quere oír falar de nada que poña os aforros alemáns en perigo, co risco de botar abaixo todo o proxecto europeo. Xa o dixo o ex-chanceler alemán Helmut Kohl (conservador como Merkel pero intelixente) que o que el fixera pola construción europea o estaba agora desfacendo a súa compatriota.

2) Hai un dito en EEUU que di que ningún banco ou sociedade lle pode gañar un pulso á Reserva Federal pola sinxela razón de que esta ten a capacidade de poder fabricar todo o diñeiro que queira e iso frea calquera ataque especulativo contra a súa débeda.



3) Recomendo encarecidamente ver o vídeo, diñeiro como débeda, a conclusión á que chega é que en realidade os bancos non teñen diñeiro, senón que prestan o diñeiro que os bancos centrais dos estados fabrican e avalan, e entón por que temos os cidadáns dos estados que pagar aos bancos por un diñeiro que é noso? Curioso paradoxo que non se resolverá mais que pola vía de control dos mercados que ameazan con quebrar todo o sistema (pero sempre ao seu favor). Ou será mellor que rebente todo e empecemos con reglas de xogo novas e sen cartas marcadas? Que tal nacionalizar os bancos e que o Estado preste o diñeiro sen cobrar xuro ningún?. Esa idea apúntase no vídeo do que falei.

Mario Draghi actual Pte do Banco Central Europeo, ex-directivo de Goldman Sachs, banco americano investigado polo Congreso dos EEUU pola súa implicación no estalido da crise financieira

O Banco Central Europeo debería dar un golpe na mesa e dicirlle aos mercados de quen é o diñeiro e non ao revés como está pasando. Témome que isto non vai suceder xa que o actual presidente do Banco Central Europeo é Mario Draghi, ex-directivo do banco americano de inversións Goldman Sachs, que tivo gran protagonismo nas causas da crise grega e que axudou ao seu ex-goberno conservador a falsear as contas para que Grecia entrase no euro.

Definitivamente vamos ter que ser os cidadáns os que demos o golpe na mesa e canto antes se faga, mellor.

ESTE ARTIGO ESTÁ PUBLICADO TAMÉN NA WEB CAMBADOS TK

DIARIO DUNHA VIAXE A NYC

(Este diario estivo publicándose mentres estabamos en Nova York na páxina de Cambados TK)

DÍA 1

Levei un libro para a longa viaxe en avión, doumo Miguel Muñiz o fotógrafo-editor de TodoGrove-edicións, é dun cambadés que me soaba de vista pero que non coñezo persoalmente, chámase Exidio Cuíñas.

O libro en cuestión é “Salgadoiro de queixo e mozzarella”, título e portada xa teñen un sabor surreal porque aparece a torre de S. Sadurniño e unha artesa de pan (que debe ser o máis parecido que atoparon a un salgadoiro) vamos como aquilo que dicían Lautrémont e os surrealistas “da beleza do encontro nunha mesa de disección dun paraugas e unha máquina de coser” ….. E o tono surreal persiste en toda a novela que é en realidade un relato de viaxes, que empeza en Compostela, sigue en Cambados, logo en Arteixo cunha furna con cinzas dun difunto, unha viaxe ás Malvinas que logo non pasou de Bos Aires para voltar por barco a Galicia e finalmente rematando nun avión con destino a Madagascar.

Perfecta novela por tanto para ler nun avión porque ademais riste a escachar co humor acedo do personaxe de Juan. En fin moi recomendable para viaxar cara unha cidade dadaísta e surreal como é NY ou para non saír de Cambados.

DÍA 2:

Hoxe instalámonos no apartamento que alugamos vía internet, caro e pequeno pero non está de todo mal e a zona é bonita e animada, está entre o Soho e Nolita. O edificio está vello pero hai conexión a internet, eso permitiume ver a páxina de Cambados TK e ler o artigo de Óscar sobre o “Concello perita” do noso alcalde, que me fixo rir un pouco; dende logo é un episodio digno de aparecer no libro de Exidio.

O Soho é a zona que está ó sur da rúa Houston (South-Houston) e Nolita o que está ao norte de Little Italy. Non é zona de rañaceos senón desas casas de 4-5 pisos de ladrillo e coas típicas escaleiras de incendios das películas. Estamos polo tanto na illa de Manhattan, pero Nova York é máis que Manhattan e inclúe 4 barrios máis, Queens (onde está a maior colonia de galegos), o Bronx, Brooklyn e a pequena Staten Island.

Creo que a Manhattan lle chaman a gran mazá por un músico de Jazz (negro supoño) que dixo que hai moitas mazás na maceira pero cando triunfas en Manhattan é que colliches a gran mazá. Bueno como vedes empezei falando de peras e acabo con mazás.

DIA 3

As fotos que aparecerán poden ser de Manolo, Manuel e Mariña Busto ou de Maribel Iglesias

Hoxe fomos á ponte de Brooklyn que queda perto da zona na que estamos, o downtown. Os anglosaxóns coa súa economía na linguaxe dividen a illa de Manhattan en 3 sectores: abaixo, no medio e arriba (downtown, midtown e uptown). No downtown estaba a zona máis antiga da cidade, onde se instalaron os holandeses, porque Nova York foi primeiro Nova Amsterdan; pero a parte máis antiga é agora a máis moderna porque aí se instalou o centro financieiro, onde estaban as torres xemelgas e onde está aínda a bolsa de NY en Wall street que ten ese nome porque por alí pasaba a muralla defensiva que en tempos antigos tiña esta parte da cidade.

E volvemos á ponte de Brooklyn que como se pode supoñer une Manhattan con ese barrio de NY, a ponte ten unha parte illada do tráfico rodado que se pode cruzar andando, correndo ou en bici; a vista do skyline de rañaceos de Manhattan paga a pena. Resulta tamén curioso ver a centos de neoyorquinos correndo coma tolos para chegar a non se sabe onde, é o que nós chamamos footing, palabra que nos inventamos en España e que un americano non ten nin idea do que significa. Diante de nós desfilaron homes e mulleres de todas as razas, culturas e cores, reflexo deste “melting pot” que é NY (en España diríase de xeito máis cursi “crisol de culturas”) e pese ás diferencias de idade, raza e sexo todos ían uniformados coa mesma roupa deportiva e un curioso cinto do que colgaban botelliñas de líquidos "misteriosos" de diferentes cores.

DÍA 4

Pedinlle ao meu fillo que fixera unha foto dadaísta desta obra de Duchamp e saiulle esto

Hoxe fomos ao MoMA (Museo de arte moderna) que está no midtown. Dende a rúa Houston cara o norte (a illa de Manhattan ten unha forma alongada que se extende máis ou menos de norte a sur) a cidade planificouse cun plano en damero no que existen anchas avenidas para facilitar o tráfico e que van de norte a sur e están numeradas: a 1ª avenida, a 2ª… así ata 12, as máis famosas quizais sexan a quinta e a sexta, a esta última chámanlle tamén a Avenida das Américas e aí se fan os desfiles (“parades”) relacionados cos países americanos como o que se celebra o 12 de outubro ou o que vimos nós hoxe adicado á República Dominicana. A 4ª avda da paso a Park avenue e 2 máis: Lexington e Madison avenue. Unha avenida excepcionalmente vai en diagonal, é Broadway na que cerca da praza de Times square é onde se sitúan gran número de cines e teatros. Transversalmente ás avenidas están as rúas, tamén numeradas de sur (a nº 1) a Norte (a cento e moitos, xa no barrio de Harlem). A quinta avenida tamén divide a cidade polo medio en Leste (east) e oeste (west), e así diferencian entre o West side o East side. Esta organización urbana é típica das cidades de nova creación, planificadas de antemán como acontece con casi todas as cidades americanas do norte e do sur (lembro por exemplo Bos Aires). Entre as rúas desenvólvense as mazáns de casas, “cuadras” que din os arxentinos ou “blocks” os neoyorkinos. Con este sistema é doado orientarse na cidade.

O MoMA é un museo estupendo, moi ao estilo anglosaxón, onde podes sacar fotos libremente (sen flash) e sin sentirte controlada (sempre que cumpras unhas normas mínimas). Están feitos para que os disfrutes e as obras están vivas e non parecen reliquias de sagradas igrexas que hai que venerar, como os nosos museos. Aos directores dalgúns museos galegos viríalles ben darse unha volta por aquí. Despois dun día bonito, pero agotador, voltamos ao apartamento e descubrimos na escaleira de incendios do edificio, xusto en fronte da nosa ventá un paxaro agonizando (sí tamén hai paxaros en Manhattan, e moitos). Meus fillos puxéronse coma tolos, empeñáronse en collelo e intentar curalo pero o seu estado era tan lamentable, casi sin plumas, e parecía tan enfermo que o descartamos. A seguinte opción que se nos ocurreu foi a eutanásica, pero como?. Puxémonos a buscar obxectos contundentes, meu fiilo dixo que un golpe forte na caluga sería o mellor. Atopamos coitelos, cucharóns de sopa e perchas. E entón decidimos unánimemente que o encargado de dar o golpe de gracia debía ser Manolo (o meu home) que para iso era o cabeza de familia. Manolo mirounos dende a outra habitación e coa sensatez que o caracteriza (non en van é da Portela, unha aldea de Barro) dixo que deixáramos de facer o parvo, “a vida é así”. Ás poucas horas morreu. É curioso que levásemos todo o día vendo persoas sen casa polas rúas (“homeless”), moitas delas enfermas e que non sentísemos demasiada compaixón por elas e en cambio ver un paxaro enfermo conmoveunos.

Día 5:

Hoxe fomos ao Museo Guggenheim que está na quinta avenida, xusto en fronte de Central Park. Foi feito nos anos 50 polo famoso arquitecto americano Frank Lloyd Wright para conter a colección de arte do millonario americano de orixe xudeo Solomon Guggenheim. As numerosas obras de arte que posuía a familia fixeron que anos máis tarde se abrisen novos espacios para mostralas como en Venecia e Bilbao. Wright meteu en pleno Manhattan un caracol, como se se houbera escapado de Central Park e digo isto porque o museo é unha gran espiral, unha rampa pola que o público vai subindo e contemplando a colección. Un perfecto círculo inscrito na cuadrícula que é Manhattan, como os círculos e cadrados superpostos que aparecen nos cadros de Kandinsky que ten a colección.

Hoxe ademais de custodiar a colección (basicamente autores impresionistas, postimpresionistas e das vangardas históricas) e mostrala ao público, o museo organiza exposicións temporais sobre artistas máis contemporáneos. A que nos tocou a nós foi a do artista-filósofo koreano Lee Ufan. Este artista, moi influído pola filosofía oriental reflexiona nos seus cadros e instalacións escultóricas sobre o espacio e así coloca grandes pedras distribuídas en diferentes contextos, ás veces sobre lenzos, coxíns, planchas de ferro que pese ás diferencias de concepción lembráronme as obras de Manolo Paz. En Lee Ufan hai unha maior reflexión teórica e a característica sutileza dos orientais, en Manolo Paz temos algo máis bruto pero tamén máis telúrico, máis próximo á natureza. En fin dúas concepcións diferentes feitas en dous lugares moi distantes: por onde nace o sol e por onde se pon pero resultados semellantes.

DÍA 6:

Edificio Dakota

Hoxe fomos ao Museo de Historia Natural, meus fillos empeñáronse en ir ver a colección de dinosaurios que teñen. A verdade é que é un museo estupendo, moi entretido incluso para os que somos "de letras". Gustoume moito a parte sobre o Espacio e o Universo. Alí aparecía un panel que dicía que somos "polvo de estrelas": os minerais que están no noso corpo, o osíxeno que respiramos, o carbono dos nosos músculos, o calcio dos osos e o ferro que corre polo sangue das nosas veas, proceden das estrelas, formadas moito antes que o planeta Terra.

O Museo está no Upper West Side, en fronte de Central Park, unha zona rica, alí está tamén o edifico Dakota, onde viviu e morreu Lennon. Xusto en fronte, no outro lado de Central Park está o Upper East Side, tamén zona rica, pero según di a guía que teño é máis conservadora (votan republicano, ou sexa PP), pola contra os do Upper West Side son máis liberais (votan demócrata, ou sexa PSOE) e parece que non se levan moi ben os dun lado e outro. Vamos que teñen unha rivalidade parecida á que hai en Cambados entre os de Triana e os de Sto Tomé (anque en Cambados todos votan PP).

DÍA 7

Bicis en Park Avenue

Tres sábados do mes de agosto organizan nas rúas de Manhattan as "summer streets"; cortan ao tráfico de coches un eixo que vai de sur a norte: rúa Lafayette-Park avenue ata Central Park e pódese ir en bici, correndo, patinando... Ademais compañías de alquiler de bicis cédenche gratuitamente unha bici durante unha hora para que fagas o percorrido (o que non é pouco nesta cidade onde se paga por todo). Foi unha experiencia bonita percorrer Manhattan sen coches e ver os rañaceos dende as rúas que normalmente están dominadas polo "deus" automóbil.

Chamoume a atención que toda a actividade contase coa colaboración de empresas e moitos voluntarios, que eran os que organizaban o tráfico (anque coa presenza en todo momento da policía de NY). É curioso que nesta sociedade tan individualista e competitiva a xente é moito máis colaborativa ca nós en temas cidadáns. Falámolo Manolo e eu e a min ocurriuseme que podía influir a orixe relixiosa protestante que ten un sistema asambleario e non xerárquico coma os católicos. A igrexa protestante fomenta máis a colaboración, na misa os fieis participan más, cántase, lese a biblia, discútese sobre ela. No catolicismo o cura dirixe todo. Bueno quen sabe, o que é certo é que esta actividade de verán apenas lle costou diñeiro ás arcas municipais pola colaboración de empresas e voluntarios e non sei si ese é o mellor modelo pero nos tempos que corren, Europa vai ter que ir cara algo semellante. Non hai sociedade perfecta nin imperfecta totalmente, e non serei eu quen defenda o modelo americano pero si que vexo certa flexibilidade que facilita moito a innovación. Escoiteille dicir a un científico español que viviu en USA que o modelo anglosaxón en investigación era que ti presentabas un proxecto, deixábanche facer pero eso sí ao final tiñas que rendir contas dos obxectivos propostos (e inclusive devolver o diñeiro se non os acadaches); en España é ó revés tes que presentar un proxecto detallado, axustándose escrupulosamente ás normas legais e si consigues que cho aproben, adiante que ninguén che vai comprobar ao final si acadaches resultados, é dicir as forzas vanse na burocracia. Cal é mellor sistema?.

Día 8:

Quinta Avenida

Como era domingo decidimos ir a misa, e ningún sitio mellor que Harlem para ir á igrexa. Conforme iamos pasando estacións no metro ían achegándose máis turistas, semellaba que todas as guías dician o mesmo: a mellor igrexa para escoitar un coro de gospel era a Abyssinian Baptist Church. Deste xeito cando chegamos a Harlem pareciamos un rebaño de turistas caucasianos (ou sexa brancos) en medio dos habitantes de Harlem afroamericanos (ou sexa negros). Para acceder á igrexa formouse unha enorme cola que varios feligreses negros elegantemente vestidos para a misa trataban de organizar sin moito éxito. Cando xa levabamos un bo anaco esperando, un destes feligreses informounos que non ía a haber sitio para todos na igrexa; un francés idiota (e ocúrrenseme apelativos peores) empezou a protestar por ternos na cola esperando sen avisarnos antes. Quedáronme ganas de preguntarlle si alguén lle mandara vir ata alí, ou si pagara algunha entrada, porque esta xente nos estaba deixando entrar no seu servicio relixioso sin cobrar un peso (cousa rara na vella Europa). En fin que nos quedamos sin escoitar gospel. Fomos cara a parada de autobús que nos levaría á quinta avenida e mentres esperabamos puidemos ver os restos que quedaban da noite do sábado anterior: numerosas botellas de licor tiradas polo chan. Tamén vimos a moita xente elegantemente vestida, especialmente bonitas ían as nenas cos seus vestidos de flores e repoludos peiteados, supoño que irían a misa, ou non, simplemente era domingo. E todo isto lembroume o dito que aparece na guía de que en Harlem "hai un bar en cada esquina e unha igrexa en cada rúa". Dun xeito ou outro vaise soportando a vida.

Baixamos do autobús na 5ª avenida e non fai falla dicir que o contraste foi notable. A riqueza da zona vese en moitas cousas pero chamoume especialmente a atención unha, os cans. Non debe de haber neoyorkino de nivel que non teña un can de pedigree, ou dous, porque soen ter parellas idénticas, supoño que macho e femia. E ás veces ata se poden ver persoas paseando 3 cans (ou máis), supoño que o número de cans será directamente proporcional á soedade que sinten.

Día 9:

Hoxe repetimos 5ª avenida. Alí atópase a milla dos museos, ademais do Guggenheim están o Metropolitan (de arte antigo), o Museo Whitney (de arte americano) e o Frick (a colección dun millonario). Todos estes museos están fronte a Central Park, ao rematar este empeza a milla dos comercios máis exclusivos. Empeza fronte ao Hotel Plaza coa espectacular tenda de Apple (que está nun planta subterránea e ten unha sorprendente cuberta cúbica acristalada). A partir de aí están todas as tendas de roupa de coñecidas marcas francesas e italianas, a Trump Tower, a famosa xoiería Tiffany (a que saía na película de Audrey Hepburn, Almorzo con diamantes) que por certo tiña uns escaparates moi veraniegos decorados con xeados sobre os que colocaban aneis con voluminosos diamantes (mira que si te tragas un…) e por suposto non podía faltar Zara nun dos mellores solares da rúa. E alí estaba tamén, no corazón do capitalismo, a Catedral de San Patricio, relixión e diñeiro sempre están xuntos. Trátase dunha igrexa neogótica coas súas típicas agullas intentando tocar o ceo, coma os rañaceos. Uns están dedicados ao “deus diñeiro” e a igrexa ... tamén, utilizando formas semellantes.

Día 10:

Anuncio publicitario no Soho

En teoría nos viñemos a NYC (entre outras cousas) para mellorar o noso inglés, na práctica estamos perfeccionando o español. Eu estivera aquí fai 20 anos e xa daquela a presencia hispana era importante: varias canles de TV en español, moitos hispanos traballando, carteis en español nos barrios hispanos… pero agora a presencia é moito maior, o español xa non é só a lingua dunha minoría, nalgúns ghetos da cidade. EEUU vai camiño de ser un país bilingüe: nas máquinas do metro sacas os tickets en español, moitos carteis das rúas (non só do Bronx) están en español, nas tendas grandes (e pequenas) tes moitas posiblidades de que te atendan nesta lingua. Onde nos estamos, o Soho, que non é un barrio específicamente hispano, o supermercado da esquina é de hispanos, na pizzería na que ceamos de cando en vez atenden varios hispanos e George, o empregado de mantenemento do noso edifico é en realidade Jorge, de orixe mexicano. En fin que meus fillos están encantados porque non teñen que usar o inglés para que os entendan. Galicia bilingüe pode estar tranquila, o español non corre perigo.

E non só é importante a presencia de hispanos de sudamérica senón tamén de hispanos de España. Dos turistas europeos que vemos polas rúas creo que a maioría son españois, hai moitos restaurantes de “tapas”, nas tendas de delicatessen podes ver as pernas de xamón serrano, Zara está en todas as zonas comerciais importantes da cidade, hai viños españois en todas as cartas dos restaurantes e ata vimos un cartel publicitario enorme de Martín Códax no Soho. Non sei si esto é bo ou malo, pero é así.

Día 11:

Unha das galerías de arte de Chelsea

Onte fomos ao barrio de Chelsea. Manolo quería ver galerías de arte. Cando eu vin fai 20 anos a maior parte estaban no Soho, hoxe están en Chelsea. O Soho mudou cara unha zona máis comercial e polo tanto máis cara, así que supoño que buscando espazos máis amplos e baratos as galerías mudáronse a este barrio próximo ao río Hudson e os seus peiraos onde existían moitos almacéns con posibilidades de convertilos en salas de exposicións. A mala sorte acompañounos de novo, porque pechan en agosto (bueno segundo se mire porque meus fillos estaban encantados) . De aí fomos ao Madison Square Garden onde xoga polo visto non sei que equipo de baloncesto, os Knicks me di meu fillo. Mentres estabamos tomando uns sandwiches á sombra dun rañaceos escoitamos un tremendo estoupido, o 1º no que pensamos foi nunha bomba pero como non se escoitaron despois sonidos de sirenas, todo o mundo se tranquilizou. Si nos chocou que de volta ao apartamento (temos o sano costume de dormir a siesta ata en NYC) ao coller o metro notamos que casi ninguén viaxaba nel. Ao chegar a casa as canles de TV botaban fume falando dun terremoto e así seguiron ata hoxe en que empezaron a falar do furacán Irene que (xa debilitado) vai afectar tamén á costa leste e a NYC. Menos mal que marchamos nós antes.

Día 12:

Emigrante europea. Museo da Illa de Ellis

Hoxe visitamos a “Illa da Liberdade” onde se atopa a famosa estatua. A escultura é un bodrio, o seu autor (francés) deseñouna ao parecer para a Canle de Suez como símbolo do encontro entre Europa e Asia, ese proxecto fracasou e readaptouna para o actual emprazamento, regalo do goberno francés ao americano ao que o unían lazos de fonda amizade dende que os americanos recibiron axuda francesa na súa Guerra da Independencia fronte a Gran Bretaña. Anque a escultura non vale un peso, paga a pena ir ata alí e contemplar as fermosas vistas de Manhattan e New Jersey dende o mar; tamén o percorrido actual inclúe unha parada na Illa de Ellis por onde entraron a maioría dos emigrantes europeos a EEUU ata os anos 20. Hai na illa un museo interesante sobre iso e un monumento cos nomes de todos os emigrantes rexistrados ao entrar na illa (uns 8 millóns), foi curioso atopar moitos nomes galegos, lembro especialmente un “Avelino Iglesias”, por levar o meu apelido. Para min que son filla de emigrantes foi especialmente emotivo poñerme na pel deses homes e mulleres que despois dunha longa travesía chea de penas e esperanzas a partes iguais, vían dende o barco, na entrada do porto de Nova York a Estatua da Liberdade que lles anunciaba (ou iso pensaban eles) un futuro mellor.

Fans de Lady Gaga en Times Square

Pola tarde fomos a Times Square, meus fillos tiñan especial interese en ir, supoño que porque sae moito nas películas e porque alí está o Hard Rock Café. A min lembroume a película de Blade Runner, sólo faltaba a chuvia. E para completar a escea futurista alí estaban ducias de fans de Lady Gaga que polo visto estaba no interior dun dos edificios e ía vir saudar. Pero levabamos media hora esperando e Lady Gaga non aparecía así que nos fomos. Mariña dixolle ás amigas polo tuenti que “casi” viu a Lady Gaga.

Día 13:

Novo rañaceos da zona cero en construcción

Deixamos para o final (non sei por que) a visita á zona cero. Este ano están especialmente volcados no tema porque se cumpren 10 anos da traxedia e están preparando unha gran homenaxe para o próximo 11-S. Porén as obras do “Memorial” aínda non están rematadas; despois de moito discutir parece que o proxecto definitivo vai levar unha especie de fervenzas no centro dunha praza na que se plantarán centos de árbores. Irá tamén debaixo unha nova estación de metro deseñada por Santiago Calatrava e non puideron resisitirse a construír un novo rañaceos (e de paso rentabilizar un solar que se atopa no milloriño da zona financieira) pese ás críticas das familias das víctimas. Sorprendeunos tamén que tivesen unha especie de museo-tenda, máis tenda que museo na que exisitían unha serie de fotos e obxectos que recordaban a traxedia e sobre todo estaba á venda un enorme merchandising do suceso: postais, libros, camisetas, chaveiros, supostamente para axudar á construción do “Memorial”. Manolo preguntouse se na Estación de Atocha se houbera podido facer algo así.

Non lonxe da Zona cero está Wall Street. Alí está a Bolsa ou mercado de valores de Nova York, que eles chaman o New York Stock Exchage. E imaxinades que hai xusto ao lado?, Siii unha igrexa, a Trinity Church, de estilo neogótico. O edificio da bolsa tamén ten forma de templo pero neste caso un templo grego co seu frontón coroando a fachada. Se temos en conta que a igrexa é a da trindade ( lembrade o dogma das tres persoas: pai, fillo, espírito santo..) e o relacionamos co triángulo do frontón xa temos a analoxía completa. Xa o din os billetes de dollar: “In god we trust” (en deus confiamos).

Mañá voltamos a Cambados, antes de que nos pille o furacán Irene (espero).

Día 14:

Xa estamos en Cambados. Quizais comprobastes que me retrasei no envío das últimas crónicas, igual pensastes que estabamos atrapados polo furacán Irene, nada máis lonxe da realidade. A nosa viaxe a Nova York foi agradable pero sin emocións fortes. Do terremoto nin nos enteramos e viñemos 12 horas antes de que empezase o furacán (afortunadamente), o que aconteceu é que nos quedamos sen conexión a internet, primeiro no apartamento de NY, logo non nos dou a gana de pagar no aeroporto a wifi e ao chegar á casa descubrimos que non desconectaramos o router e coa tormenta que houbo en Cambados debeuse de queimar.

Nova York é unha cidade fantástica, nova, dinámica, moi bonita, extraordinariamente fotoxénica, ata o lixo das rúas lle queda ben, anque tamén é unha cidade dura, de bruscos contrastes nas temperaturas físicas e humanas: entre os veráns calurosos e os invernos xélidos, entre as rúas e o metro cálidas e húmidas e os aires acondicionados excesivamente fríos de comercios e oficinas, entre a amabilidade de moitos transeuntes que se ofrecen a axudarte se te ven perdido e a mala educación doutros, entre a opulencia das limousinas e edificos da quinta avenida e a pobreza e desamparo dos sen casa que atopas a cada momento.

É unha cidade que se recorda con agarimo pero cando volves a Cambados e ves as estrelas (non hai estrelas no ceo de Manhattan, quizais pola contaminación lumínica) alégraste de estar de volta na casa. Ata outra.