domingo, 15 de agosto de 2010

MIGUEL ANXO MURADO


Miguel Anxo Murado naceu en Lugo en 1965. Lembroo no primeiro curso de carreira que empezamos xuntos alá por 1982. Recén estreados na facultade de historia el xa se convertira en todo un personaxe porque gañara (con 17 anos) un premio a nivel nacional de novela curta co relato "Metamorfosis Benecianas" (si con b). Creo que nunca me atrevín a falar con el (daquela era un pouco tímida, agora falo de máis). Lembro tamén uns anos despois (aínda na facultade) que se presentara a unhas eleccións ao Claustro da Universidade ou da facultade? cunha plataforma electoral un pouco ácrata que se chamaba NON NOS VOTES, á que algúns votamos. Teño referencias tamén do seu irmán Antonio Murado (hoxe pintor de certo éxito) porque me falaba del o meu amigo Gonzalo que estudou 1º de historia en Santiago para irse ao ano seguinte a Salamanca, na recén estreada Facultade de Belas Artes, onde coincidiu con Antonio (Murado). Volvendo a Miguel Anxo, dende que nos fomos da facultade lle seguín algo a pista, porque me pareceu sempre un tipo interesante: lendo algún libro seu, crónicas na prensa, na radio (radio galega por exemplo) e o outro día ocurriúseme poñer un enlace a un artigo del na Voz de Galicia, polo que entrei na súa páxina web www.miguelmurado.com e descubrín con sorpresa a enorme traxectoria que fixo dende aqueles anos 80: a parte de escribir numerosos libros (en galego, en castelán, en inglés), guións para cine e tv, realizar documentais, traducir libros... ten unha importante carreira periodística, foi corresponsal de guerra en Croacia, Bosnia ou Palestina; e quedei pasmada porque non me imaxinaba a este rapaz de apariencia tenra e fráxil cubrindo unha información de guerra.

Nesta entrada do blog invítovos a que coñezades un pouco a Miguel Murado porque é un escritor moi interesante. Visitade a súa paxina web, lede algún dos seus libros ou simplemente algunha das súas crónicas xornalísticas: escribe habitualmente na Voz de Galicia ou no xornal británico The Guardian, tamén ten crónicas para a radio da BBC. Aquí van uns enlaces:

Podes ler fragmentos dalgún dos seus libros:








Na Voz de Galicia, un dos seus artigos sobre política internacional:

CIFRAS Y LETRAS EN AFGANISTÁN

Miguel A. Murado

En la guerra, las cifras no lo dicen todo. El que este mes de julio haya sido el de más mortalidad de soldados norteamericanos en Afganistán desde el 2001 no es en sí una prueba de que la guerra les vaya mal. En todo caso, se trata de unas pocas decenas de bajas que, como sucede con las estadísticas de accidentes de tráfico, no permiten comparaciones significativas mes a mes. La cifra podría entenderse incluso como la consecuencia de una mayor actividad militar, existosa o no.
De hecho, así es. En febrero comenzó la ofensiva "Moshtarak" en la provincia de Hellmand. Hay que hacer memoria: Entonces se la describió como la mayor operación militar desde la invasión del país hace nueve años. Ahora ya nadie lo dice, pero entonces se planteó como el ser o no ser de la coalición en Afganistán. Era la ofensiva para terminar con todas las ofensivas, el pulso final que doblegaría a los talibanes, la prueba de fuego para el ejército afgano... Ya nadie lo dice porque la ofensiva ha sido un fracaso, y esto sí es significativo.
También lo es que esta noticia importante haya quedado oscurecida por la polémica en torno a la filtración masiva de documentos secretos al diario digital Wikileaks. Igual que las cifras, tampoco las letras lo dicen todo. Estos documentos no contienen realmente nada que no fuese conocido ya o que resulte sorprendente. Tan solo muestran con un nivel de detalle extraordinario las torpezas, los errores e incluso los crímenes que cometen, inevitablemente, todos los ejércitos en situaciones de guerra. Pero su lectura es devastadora fundamentalmente por otro motivo: Porque en ellos se percibe con claridad que tanto el alto mando de la coalición como sus oficiales en el terreno han dejado de creer en la posibilidad de una victoria y se limitan a gestionar la logística de una larga retirada no declarada. La revelación más escandalosa (aunque tampoco desconocida ni sorprendente) va en el mismo sentido: Pakistán no ha dejado de mantener contactos con los talibanes, e incluso de apoyarlos. La lógica es evidente. Los paquistaníes saben que la coalición se irá a casa y los talibanes son la fuerza con la que hay que contar en el futuro de un país que es su vecino. Es natural que Pakistán, que entrenó a los talibanes hace años, confíe más en sus buenas relaciones con ellos que en la posibilidad, ahora inimaginable, de que sean derrotados. Estados Unidos lo sabe, e incluso lo acepta ya, lo que equivale a un reconocimiento implícito de que la cosa ya no tiene remedio.
1/08/10


Sobre o xuíz Garzón na BBC radio


Sobre a vitoria de España no Mundial en The Guardian

Ningún comentario:

Publicar un comentario